"อดีตผู้ลี้ภัยอย่างผมเป็นทั้งนักแสดง นายแบบ นักเขียน และนักกิจกรรม ผมได้ใช้ชีวิตมาแล้วหลายรูปแบบ และมีผลงานหลายชิ้นที่ผมรวบรวมไว้ ซึ่งสะท้อนถึงโอกาส ที่ผมเคยได้รับการนำเสนอตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ผมเคยอาศัยในค่ายผู้ลี้ภัยมาแล้วทั่วแอฟริกาไม่ว่าจะเป็นเอธิโอเปียหรือเคนยา รวมถึงเคยเป็นผู้พลัดถิ่นในซูดานซึ่งเป็นประเทศบ้านเกิด เพื่อให้มีชีวิตรอดจึงเดินทางไปยังสหรัฐอเมริกา แล้วผมก็ได้แสดงภาพยนตร์เกี่ยวกับผู้ลี้ภัย ทำงานเป็นนายแบบ และแม้แต่เขียนหนังสือเกี่ยวกับชีวิตการเป็นผู้ลี้ภัยของตัวเองเรื่อง "Walk Toward the Rising Sun (ก้าวย่างสู่อาทิตย์อุทัย)" นอกจากนี้ผมยังทำงานช่วยเหลือผู้ลี้ภัยร่วมกับ UNHCR ด้วย ตอนผมเป็นเด็ก ผมต้องแยกจากครอบครัวในค่ายผู้ลี้ภัยหลังจากหนีจากสงคราม กลางเมือง ผมจำได้ว่าตัวเองไม่มีเสื้อผ้า ดินสอ หรือสมุดสำหรับเขียน ABC และยังจำได้ว่ามีหลายต่อหลายคืนที่ท้องของเราว่างเปล่า ทำให้ผมได้เรียนรู้ที่จะใช้ชีวิต หัวเราะ และดูแลผู้ที่ต้องดิ้นรนในค่ายผู้ลี้ภัย เพราะผมรู้และเข้าใจชีวิตแบบนั้นเป็นอย่างดี ผมเห็นความสำคัญของการศึกษาที่มีต่ออนาคตของคนเหล่านั้น ในตอนนี้ผมให้ความสำคัญกับการศึกษาสำหรับเด็กเป็นพิเศษ ความหวังและความฝันสูงสุดของผมคือการที่สักวันหนึ่งตัวเองจะได้มีส่วนช่วยในการพลิกโฉมค่ายผู้ลี้ภัยให้กลายเป็นเมือง ที่ตอบโจทย์การใช้ชีวิต ซึ่งเปิดโอกาสให้ผู้ลี้ภัยได้สร้างโอกาสที่ใหญ่ขึ้นสำหรับตัวเอง ถ้าถามว่าทำไม คำตอบคือเพราะผมเองก็เคยเป็นผู้ลี้ภัยมาก่อน และผมก็เคยมีความฝัน ในหัวว่าสักวันจะได้กลับไปยังอคาโบในซูดาน (ปัจจุบันอยู่ในเซาธ์ซูดาน) เพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่รวมถึงสร้างบ้านและประเทศของตัวเองขึ้นมาใหม่"

"ฉันคงไม่ได้มาถึงจุดนี้ถ้าไม่มีพ่อแม่ที่คอยสนับสนุนให้ฉันเรียนหนังสือ ท่านทั้งสองเป็นคนใฝ่รู้และเคยบอกฉันว่า ‘พ่อแม่อาจไม่มีอะไรให้ลูกมากนัก แต่ก็อยากให้ลูก ได้เรียนหนังสือ จะได้มีความรู้และสติปัญญาเอาตัวรอดได้’ ในปี 2539 ฉันหนีจากการกดขี่ในเมียนมาร์ซึ่งเป็นประเทศบ้านเกิดมาที่ญี่ปุ่นตามลำพัง ตอนแรกฉันยังไม่รู้ภาษาญี่ปุ่น แต่ฉันก็ตั้งใจเรียนอย่างหนักจนจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัย Kwansei Gakuin ภายใต้โปรแกรมการศึกษาขั้นสูงสำหรับผู้ลี้ภัยของ UNHCR ปัจจุบันฉันทำงาน เป็นล่ามในญี่ปุ่น สำนักงานใหญ่ฝ่ายช่วยเหลือผู้ลี้ภัยของมูลนิธิสวัสดิการและ การศึกษาสำหรับชาวเอเชียได้ให้การสนับสนุนที่จำเป็นตอนที่แม่ฉันป่วยในประเทศญี่ปุ่น ซึ่งรวมถึงการยืดระยะเวลาการพำนักออกไป จากประสบการณ์ทำให้ฉันเริ่มคิดถึงการช่วยเหลือผู้อื่นที่อยู่ในสถานการณ์เดียวกัน และตอนนี้ฉันก็ทำงานเป็นล่าม และที่ปรึกษาด้านผู้ลี้ภัยให้กับมูลนิธิ เนื่องจากบรรทัดฐานทางสังคมและวัฒนธรรมบางอย่างในญี่ปุ่นเป็นสิ่งที่เข้าใจได้ยากสำหรับผู้ลี้ภัย ฉันจึงพยายามสื่อสารในแนวทาง ที่เข้าใจง่ายสำหรับทั้งสองฝ่ายในกรณีดังกล่าว ตัวอย่างเช่น เวลาฉันพาผู้ลี้ภัย ไปโรงพยาบาลหรือสำนักงานเมือง ฉันจะคอยมองตาพวกเขาเพื่อให้แน่ใจว่ามีความเข้าใจอย่างถ่องแท้โดยไม่ใช่แค่เป็นล่ามอย่างเดียว และจะคอยให้การสนับสนุนในการสื่อสาร ฉันจะยังคงทำงานเพื่อคนเหล่านั้นต่อไป โดยหวังว่าจะมีการสนับสนุนและความเข้าใจในตัวผู้ลี้ภัยในประเทศญี่ปุ่นมากยิ่งขึ้น อีกหนึ่งความฝันของฉันคือ การรับใช้ประเทศบ้านเกิดในสักวันหนึ่ง"