My Standard
ยูนิโคล่ในแบบของตัวเอง
Illustration by Yoshifumi Takeda
Photography & Text by Amber Dohrenwend
Episode 7
Amber Dohrenwend
แอมเบอร์ โดเรนเวนด์
“เดนิมจากยูนิโคล่คือ เพื่อนแท้ที่รู้ใจ”
Cardboard Artist
เกิดเมื่อปี 1978 ที่รัฐมิชิแกน Amber และสามีย้ายมาอยู่โตเกียว เมื่อปี 2008 จากนั้นในปี 2010 เธอก็เกิดสนใจในงานศิลปะที่ทำจากกระดาษแข็งขณะกำลังเลี้ยงลูก ผลงานของเธอถูกจัดแสดงที่โรงแรมทรังค์ในย่านชิบุยะ และใน ตู้โชว์ของร้าน Hermès Ginza เพื่อเป็นการเฉลิมฉลองให้กับรูปร่างธรรมชาติและผิวสัมผัสที่นุ่ม ช่วงนี้ Amber กลับไปยังสหรัฐอเมริกาและยังคงสร้างสรรค์ผลงานอย่างต่อเนื่อง
“เดนิมจากยูนิโคล่คือ เพื่อนแท้ที่รู้ใจ”
ไหนๆ ฉันก็ใช้กล่อง และกระดาษแข็งรีไซเคิลมาทำงานศิลปะของฉันแล้ว ฉันก็เลยลองใส่เสื้อผ้ามือสองดูบ้าง ตลอด 12 ปีที่ผ่านมาฉันสัญญากับตัวเองว่าจะซื้อเฉพาะเสื้อผ้ามือสองเท่านั้น และฉันก็พยายามที่จะชอบเสื้อผ้าพวกนี้ให้มากที่สุด จะได้เลิกซื้อเสื้อผ้าใหม่มือหนึ่งสักที ซึ่งนี่เป็นเรื่องของความรับผิดชอบที่ฉันมีต่อสิ่งแวดล้อมพอๆ กับการทำให้ชีวิตของฉันเรียบง่าย และมีความหมาย
ฉันเป็นชาวอเมริกันที่อาศัยอยู่ในโตเกียวก็เลยหาไซส์เสื้อผ้าผู้หญิงที่ฉันใส่ออกจะยากสักหน่อย ฉันก็เลยมองหาเสื้อผ้าผู้ชายที่แขวนขายอยู่ในร้านแนววินเทจที่ฉันชอบในย่านโคเอนจิและคิจิโจจิ เมื่อได้ลองใส่กางเกงยีนส์ยูนิโคล่ครั้งแรก ทรงสวยมากและฉันรู้เลยว่าฉันเจอเพื่อนที่รู้ใจแล้ว หลังจากดูคลิปสอนใน YouTube สองสามครั้ง ฉันก็เริ่มเย็บปลายขากางเกงไว้ด้านหลัง แล้วปะแต่งทับรอยหมึก จากนั้นก็ซ่อมตรงช่วงเข่า ฉันทำเองทั้งหมดเลย พวกนี้เป็นกางเกงยีนส์ที่ฉันชอบใส่นั่งทำงานบนเสื่อทาทามิ และตั้งแต่ฉันซ่อมกางเกงยีนส์ตามที่ฉันต้องการเองแล้ว ก็รู้สึกเหมือนได้แสดง “ตัวตนของฉัน” ผ่านกางเกงยีนส์ที่มีลักษณะพิเศษไม่เหมือนใคร
โดยปกติถ้าอยู่ที่สตูดิโอฉันใส่กางเกงยีนส์ทุกวันอยู่แล้ว แต่บางครั้งก็ใส่กางเกงยีนส์คู่กับเสื้อเชิ้ตออกไปกินข้าวเย็น หรือไปประชุมบ้าง ส่วนลูกสาวคนโตอายุ 13 ปีของฉันมีชุดกระโปรงปกเชิ้ตผ้าเดนิมของยูนิโคล่อยู่ตัวหนึ่ง ซึ่งลูกชอบใส่บ่อยมาก ก็เหมือนกับที่ฉันรู้สึกนั่นแหละ ลูกบอกว่าใส่ผ้าเดนิมแล้วรู้สึกสบายที่สุด แล้วด้วยความที่ใส่บ่อย ชุดกระโปรงของลูกก็เลยดูเก่าสไตล์วินเทจไปเลย
ไหนๆ ฉันก็ใช้กล่อง และกระดาษแข็งรีไซเคิลมาทำงานศิลปะของฉันแล้ว ฉันก็เลยลองใส่เสื้อผ้ามือสองดูบ้าง ตลอด 12 ปีที่ผ่านมาฉันสัญญากับตัวเองว่าจะซื้อเฉพาะเสื้อผ้ามือสองเท่านั้น และฉันก็พยายามที่จะชอบเสื้อผ้าพวกนี้ให้มากที่สุด จะได้เลิกซื้อเสื้อผ้าใหม่มือหนึ่งสักที ซึ่งนี่เป็นเรื่องของความรับผิดชอบที่ฉันมีต่อสิ่งแวดล้อมพอๆ กับการทำให้ชีวิตของฉันเรียบง่าย และมีความหมาย
ฉันเป็นชาวอเมริกันที่อาศัยอยู่ในโตเกียวก็เลยหาไซส์เสื้อผ้าผู้หญิงที่ฉันใส่ออกจะยากสักหน่อย ฉันก็เลยมองหาเสื้อผ้าผู้ชายที่แขวนขายอยู่ในร้านแนววินเทจที่ฉันชอบในย่านโคเอนจิและคิจิโจจิ เมื่อได้ลองใส่กางเกงยีนส์ยูนิโคล่ครั้งแรก ทรงสวยมากและฉันรู้เลยว่าฉันเจอเพื่อนที่รู้ใจแล้ว หลังจากดูคลิปสอนใน YouTube สองสามครั้ง ฉันก็เริ่มเย็บปลายขากางเกงไว้ด้านหลัง แล้วปะแต่งทับรอยหมึก จากนั้นก็ซ่อมตรงช่วงเข่า ฉันทำเองทั้งหมดเลย พวกนี้เป็นกางเกงยีนส์ที่ฉันชอบใส่นั่งทำงานบนเสื่อทาทามิ และตั้งแต่ฉันซ่อมกางเกงยีนส์ตามที่ฉันต้องการเองแล้ว ก็รู้สึกเหมือนได้แสดง “ตัวตนของฉัน” ผ่านกางเกงยีนส์ที่มีลักษณะพิเศษไม่เหมือนใคร
เดนิมเป็นผ้าที่สวยและมีความคล่องตัว แล้วจะยิ่งสวยขึ้นเมื่อเวลาผ่านไป ฉันเอากางเกงยีนส์ตัวเก่าของสมาชิกในครอบครัวมาทำเป็นหมอนอิงในห้องนั่งเล่น เนื้อผ้ามีความนุ่มเพราะผ่านการใช้งานมาแล้วแต่ก็ยังทนทาน มองปราดเดียวทุกคนก็รู้ว่าผ้าปะชิ้นไหนมาจากเสื้อผ้าตัวเก่าของพวกเขา ซึ่งเป็นการพูดคุยที่สนุกมากเพราะเหมือนกับเป็นสมุดสแครปบุ๊กไปในตัว
เรื่องที่ฉันชอบทำงานกับกระดาษแข็ง ใส่กางเกงยีนส์ ไม่ใช่แค่ส่งผลดีต่อสิ่งแวดล้อม แต่เป็นการได้เห็นสิ่งต่างๆ เปลี่ยนแปลงเมื่อเวลาผ่านไป ฉันสงสัยมาตลอดว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับวัสดุพวกนี้ เพราะเราใช้ชีวิตไปด้วยกัน ซึ่งทำให้ฉันอยากรู้อยากเห็นมาตลอด การเปลี่ยนแปลงเท่านั้นที่เป็นความแน่นอน
Amber นั่งกับเด็กๆ ในการแสดงผลงานศิลปะที่เธอทำไว้ในในสตูดิโอ ซึ่งทำให้นึกถึงรากของต้นไม้ใหญ่ ในอดีต Amber ทำงานเป็นครูสอนในโรงเรียนประถมศึกษา แม้ว่างานส่วนใหญ่ของเธอจะใช้อุปกรณ์ส่วนใหญ่เป็นกรรไกรกับที่เย็บกระดาษก็ตาม
